Młody Mohammed wszedł na wzgórze. Jego mistrz, szaman Borgin, siedział jak zawsze na tym samym kamieniu i wpatrywał się w horyzont na północy. Tym razem młodzieniec zapytał:
-Mistrzu, dlaczego zawsze wpatrujesz się w północny horyzont, a nie chociażby na wschód?
Po dłuższym milczeniu stary szaman westchnął i zaczął mówić:
-Dawno temu, zanim zostałeś moim uczniem, odbyłem podróż na północ w celu zdobycia kilku rzadkich kamieni, potrzebnych do Rytuału Wezwania. Jest to niezwykle niegościnna ziemia, latem pełna błota i komarów, a zimą pokryta śniegiem i tak zmrożona, że nawet powietrze zdaje się scalać w kryształy. Całe mile ziemi są pokryte lasami: możesz jechać i jechać, i nigdy nie zobaczysz jego końca ani kawałka nieba ponad gałęziami. Te lasy pełne są dzikich bestii, które czają się w cieniu i śledzą Cię wzrokiem, lecz tylko gdy jesteś odwrócony plecami. Gdy patrzysz w głąb, nic nie widzisz poza mrokiem między pniami. W nocy słyszysz wycie złych duchów, czyhających na nieostrożnych podróżnych.
Lecz to nie przyroda jest największym kłopotem tych ziem. Może być nawet pożyteczna- występuje tu wiele rzadkich i niespotykanych nigdzie indziej metali, minerałów i roślin, o niezwykle przydatnych właściwościach. Lecz największym problemem są mieszkańcy i ich postępowanie. Każdy z nich uważa się za władcę samego siebie. Ich wielki chan rządzi tylko tam, gdzie sięga jego wzrok, a słuchają go tylko tam, gdzie sięga jego głos. Chan każdej, nawet najmniejszej wioski uważa się za niezwykle ważnego, często nawet zwykły myśliwy myśli o sobie jak o władcy okolicy. Często walczą między sobą i nie potrafią się zgodzić. Mieszkają w drewnianych domach i myślę, że to jest powód ich zadufania w sobie. Właśnie z powodu panującej tam anarchii patrzę zawsze na północ, wyczekując momentu, aż Nienawidzący Anarchii wyruszy na czele swojej hordy i zobaczę nad północnym horyzontem Jego sztandary.

• Powrót do listy źródeł