Strona ta zawiera literacki opis wszystkich jednostek występujących w grze strategicznej K&K2. Pełni on rolę Przewodnika Gracza obejmującego armie wszystkich stron i służy poszerzeniu wiedzy o Drugim Świecie.

Grupa srogich mongolskich koczowników żądna łupów i krwi niewiernych, uzbrojona we wszystko, co znajdzie się pod ręką, czyli głównie włócznię, korbacz lub kindżał. Jedynym pancerzem jest gruby kaftan. Bardziej przypominają bandę stepowych rozbójników niż wojsko.

Każdy Mongoł od dziecka uczy się posługiwać łukiem, dlatego jest to najpopularniejsza broń w całym Imperium. Choć walka pieszo nie należy do tradycyjnych zagrań armii ze stepów, w niektórych sytuacjach Mongołowie schodzą z koni. Za pomocą swoich łuków z łatwością mogą zdziesiątkować przeciwnika, lecz nie poradzą sobie w walce wręcz.

Wyspecjalizowani rzemieślnicy i uczeni zajmujący się budową i obsługą maszyn oblężniczych oraz umocnień polowych. Szkolenie inżynierów jest kosztowne i długie, ale ich zdolności są nieocenione podczas zdobywania fortyfikacji przeciwnika.

Drewniane urządzenie wystrzeliwujące kamienie i inne pociski w stronę przeciwnika. Bardzo skuteczne przeciwko murom.

Machina oblężnicza przypominająca wielką kuszę, wystrzeliwująca ogromne bełty na dużą odległość. Może kruszyć mury twierdz lub masakrować zwarte formacje przeciwnika, co jest najskuteczniejsze w otwartym polu.

Łącznicy między Kalifem a wiernymi. Znają wiele sztuczek i zaklęć mogących uleczyć lub wesprzeć własne jednostki lub zaszkodzić przeciwnikowi.

Wyrób potężnego łuku kompozytowo-refleksyjnego jest niezwykle czasochłonny i wymaga niebywałych umiejętności, dlatego nie każdy prosty pasterz może sobie na niego pozwolić. Niektórzy Mongołowie używają oszczepu zarówno do polowań, jak i walki. Mimo mniejszego zasięgu niż łuk, oszczep jest skuteczny przeciwko ciężko opancerzonym przeciwnikom, gdyż z łatwością przebija się przez tarcze i grube pancerze.

Ci zorganizowani według systemu dziesiątkowego i trzymani w ryzach żelazną dyscypliną lekcy jeźdźcy stanowią trzon armii każdego chana. Dzięki swojej mobilności i doskonałym łukom z łatwością rozbiją nawet liczniejszego przeciwnika. Tak jak większa część sił mongolskich, nie noszą praktycznie żadnego pancerza.

Są to typowi łucznicy konni, lecz znacznie ciężej uzbrojeni. Każdy wojownik posiada pancerz lamelkowy wykonany z małych skórzanych lub metalowych płytek, a często okryte zbroją są także niezwykle cenne konie. Ciężkozbrojna jazda stanowi siły szturmowe armii Imperium.

Najlepiej wyszkoleni i wyposażeni wojownicy, przebywający w bezpośredniej bliskości wielkiego chana. Dzięki swojemu uzbrojeniu, opancerzeniu, wyszkoleniu i wierzchowcom są bezsprzecznie najlepszą kawalerią na świecie. Z łatwością pokonają nawet liczniejsze oddziały wroga.

Latające stworzenie, na którego grzbiecie umieszczono wieżyczkę z łucznikami. Atak z powietrza jest niezwykle skuteczny i najczęściej zaskakuje przeciwnika. Niewielki pancerz jest nadrabiany dużą szybkością.

Silniejsza odmiana Overlorda, hodowana tylko do jednego celu: brania udziału w bitwach. Na jego grzbiecie zwykle umieszcza się stanowisko balisty. Jest to niezwykle szybki i skuteczny sposób na zniszczenie przeciwnika.

Pieszy oddział łuczników, wyspecjalizowany w walce obronnej i utrzymywaniu fortyfikacji. Z powodu innej organizacji zaopatrzenia nie są w stanie brać udziału w mobilnych działaniach ofensywnych. Najlepiej spisują się w czasie obrony. Uzbrojeni są w szable i łuki, a noszą skórzane i metalowe pancerze.

Typowa banda stepowych wojowników, charakterystyczna dla państw koczowniczych. Słabo uzbrojeni i wyposażeni, ich największą zaletą jest duża mobilność.

Oddział spieszonych łuczników, uzbrojony w łuki refleksyjne. Są w stanie przerzedzić szeregi przeciwnika, ale wymagają osłony silniejszych jednostek, gdyż są słabi w walce wręcz.

Konni łucznicy to podstawowa formacja w armii każdego państwa stepowego. Są niezwykle mobilni i z łatwością pokonują przeciwnika, zasypując go gradem strzał. Kazachstan utrzymuje bogatsze kontakty handlowe z państwami osiadłymi, dlatego większa ilość wojowników niż w Imperium może sobie pozwolić na lekki pancerz ze skóry lub metalu.

Ci twardzi ludzie pochodzą z Dzikich Pól- stepowego regionu graniczącego z Mongolią. Życie w ciągłym niebezpieczeństwie nauczyło ich walki i sposobów przetrwania. Służą monarchii Kazachstanu jako doskonali harcownicy i zwiadowcy. Uzbrojeni są w łuki refleksyjne i szable. Jedynym pancerzem jest gruby wełniany kaftan.

Nie wszyscy Kazachowie są koczownikami. Niektórzy, szczególnie pochodzący z zachodu i północy kraju, nie przenoszą swoich jurt, tylko żyją w jednym miejscu, najczęściej w bezpośredniej bliskości rzeki Iszym lub jej dopływów. Zajmują się wtedy uprawą ziemi lub rzemiosłem. Z ich szeregów rekrutuje się kazachska piechota, która stanowi uzupełnienie jazdy, pełniąc funkcje garnizonowe, ubezpieczenia i biorąc udział w oblężeniach. Typowy kazachski piechur ubrany jest w szapan (kaftan podobny do mongolskiego deela), pasterską czapkę i skórzaną zbroję, a w ręku dzierży szablę lub topór oraz małą okrągłą lub prostokątną tarczę z drewna i skóry.

Są to typowi kazachscy piechurzy uzbrojeni we włócznie oraz duże prostokątne tarcze. Służą do wspierania pozostałych piechurów i osłaniają ich przed szarżą kawalerii.

Bogatsza warstwa społeczeństwa królestwa Kazachstanu. Ci zamożni obywatele ruszają na wojnę w tradycyjny sposób koczowników- konno i z łukiem, lecz w przeciwieństwie do pozostałych wojowników ich ciała (a często też konie) kryją solidne lamelkowe pancerze ze skóry i żelaza. Jest to niezwykle skuteczna formacja, która z łatwością pokona lżej uzbrojonych przeciwników.

Czasami strzała wypuszczona z łuku to za mało, by przebić się przez gruby pancerz przeciwnika lub jego solidną tarczę. W takiej sytuacji najlepiej sprawdza się oszczep. Ci mobilni i lekkozbrojni jeźdźcy będą nękać przeciwnika zakutego w żelazne zbroje swoimi nagłymi wypadami, podczas których zasypią go gradem pocisków i szybko wycofają się na bezpieczne pozycje.

Najlepiej wyposażeni i uzbrojeni wojownicy, stanowiący osobistą straż króla Kazachstanu. Każdy z nich posiada potężny łuk, szablę, żelazny pancerz lamelkowy i okrągłą tarczę. Jedynie oni są w stanie przeciwstawić się Gwardii Chana.

Typowa maszyna oblężnicza niczym nie różniąca się od podobnych konstrukcji innych państw. Służy do niszczenia fortyfikacji przeciwnika.

Pośrednicy między ludźmi a światem bogów. Znają wiele magicznych sztuczek, które mogą zaszkodzić przeciwnikom i wesprzeć własnych żołnierzy.

Z powodu ciągłego zagrożenia najazdem z Delty Filipu każdy dorosły Tomalianin ma obowiązek stawić się do obrony swojej wsi lub najbliższego miasta. Mimo działającego od wieków systemu pospolitego ruszenia, nie prowadzi się dodatkowych szkoleń ani nie istnieje system magazynowania i wydawania broni w momencie zagrożenia. Każdy gospodarz musi uzbroić się na własny koszt, dlatego najczęstszą bronią są kosy, widły, siekiery i noże. Pospolite ruszenie nie nosi też żadnego uzbrojenia ochronnego, ruszając do boju w tradycyjnych wełnianych lub lnianych tunikach.

Proca jest bronią tanią w produkcji i utrzymaniu, a stosunek jej prostoty do skuteczności jest bardzo korzystny. Tomalianie od wieków wykorzystują proce do polowań na drobną zwierzynę, dlatego wielu z nich wyrusza z nią także na wojnę. Te lekkozbrojne oddziały są w stanie skutecznie nękać siły przeciwnika, ale ulegną im w bezpośrednim boju.

Sąsiedztwo państw stepowych- Mongolii oraz Zakrzacji- wymusiło na mieszkańcach Tomalii opracowania sposobu radzenia sobie z kawalerią podczas bitwy w otwartym polu. Właśnie dlatego wielu Tomalian wyrusza na wojnę uzbrojonych we włócznię, która jest skuteczną bronią przeciwko jeźdźcom. Typowy włócznik poza okrągłą tarczą nie posiada innego uzbrojenia ochronnego.

Bronią używaną tylko na ziemiach Tomalii jest falcata- rodzaj krótkiego miecza o wygiętej głowni. Często używana przez myśliwych, jest niezwykle ceniona w społeczeństwie nieprzywykłym do wojny. Falcata uchodzi za wystarczające uzbrojenie tomaliańskiego piechura. Uzupełniana jest okrągłą lub nerkowatą tarczą oraz skórzanym hełmem. Te lekkie formacje najlepiej spisują się podczas zasadzek w terenie leśnym lub pokrytym wzgórzami.

Zakrzacjanie stanowią połowę ludności Zjednoczonego Królestwa Tomalii i Zakrzacji. To typowy lud koczowniczy, dlatego podstawą organizacji armii jest orda. Ta grupa jeźdźców jest słabo uzbrojona, ale nadrabia to szybkością i manewrowością, z jaką poruszają się na swoich koniach.

Typowy oddział łuczników konnych charakterystyczny dla wszystkich koczowników. Są doskonali w swoim fachu, lecz słabo opancerzeni i nie nadają się do walki wręcz.

Formacja ta złożona jest z najbogatszej warstwy społeczeństwa Zakrzacji- bejów. Ci zamożni szlachcice mogą sobie pozwolić na ciężkie pancerze łączące w sobie wpływy ze wschodu (zbroja lamelkowa) i zawschodzia (kolczuga), przez są najcięższą kawalerią na stepach. Mówi się, że przeciętny bej jest lepiej opancerzony niż Gwardzista Chana. Pancerz ogranicza ich mobilność, lecz nadal są doskonałą siłą uderzeniową i jednym z nielicznych oddziałów Zjednoczonego Królestwa, który profesjonalnie zajmuje się wojną.

Część drużyny, która nie przebywa w otoczeniu króla, lecz pilnuje porządku w najważniejszych miastach królestwa oraz strzeże Podgórza przed najazdami dzikich ludów bagien. Każdy z tych profesjonalnych wojowników jest wyposażony w długą kolczugę, żelazny hełm, włócznię i dużą sześciokątną tarczę, dlatego doskonale nadają się do wypełniania postawionych przed nimi zadań.

Jeden z niewielu oddziałów królestwa z prawdziwego zdarzenia. Ich zadaniem jest obrona osoby króla i jego otoczenia. Każdy drużynnik posiada porządną kolczugę i solidny hełm, a w ręku dzierży dużą okrągłą tarczę i topór na długim trzonku. Charakteryzują się lojalnością i odwagą.

Kapłanki lasafaryzmu. Potrafią leczyć chorych i rannych oraz szkodzić przeciwnikami swoimi magicznymi mocami.

Ciężko pracujący krasnoludzcy górnicy gotowi bronić swoich kopalń przed zakusami przeciwnika. Ubrani są w wygodne ubiory robocze- koszule i fartuchy oraz górnicze hełmy. Uzbrojeni są w najróżniejsze narzędzia, głównie kilofy, oskardy i młoty.

Typowi krasnoludzcy wojownicy, strzegący miast i rodowych hal. Są dobrze uzbrojeni, głównie w topory i młoty, oraz opancerzeni w długie kolczugi i hełmy. Każdy posiada okrągłą lub prostokątną tarczę. Stanowią trzon krasnoludzkich armii i mogą pokonać nawet liczniejszego przeciwnika dzięki swojej wytrzymałości i odwadze.

Krasnoludowie znają łuk, jednak służy im on głównie do polowań. Bronią używaną na wojnie (najczęściej jest to wojna z innym krasnoludzkim rodem) jest kusza, zdolna przebić ciężkie pancerze. Niektórzy krasnoludowie, szczególnie z niższych warstw społecznych, nie mogą sobie pozwolić na zakup kuszy, dlatego ćwiczą się w trudnej sztuce miotania toporem. Oddziały złożone z takich miotaczy są lżej uzbrojone niż inne formacje, ale dzięki temu doskonale sprawdzają się w roli harcowników.

Krasnoludzcy kusznicy są doskonali w swoim fachu. Bełty wystrzeliwane z ich potężnych kusz z łatwością przebijają nawet najgrubsze zbroje. Mogą z łatwością pokonać każdego przeciwnika.

Halabarda została opracowana przez krasnoludzkich inżynierów, kiedy ci po raz pierwszy natknęli się na oddziały lekkiej jazdy- żyjących na stepach Zakrzacjan oraz Banów. Konieczność radzenia sobie z nowym zagrożeniem wymusiła powstanie tych dobrze wyszkolonych i uzbrojonych oddziałów, które z łatwością zatrzymają każdą formację konnicy. Halabarda jest bardzo uniwersalną bronią i przydaje się w walce także z piechotą, szczególnie ras wyższych wzrostem niż krasnoludowie.

Każdy krasnoludzki ród specjalizuje się w walce jednym typem broni, choć oczywiście ich armie składają się z wszystkich potrzebnych rodzajów formacji. Mimo wszystko w każdym rodzie jeden z legendarnych ojców-założycieli specjalnym względem obdarzył pewien typ uzbrojenia. W przypadku władającego Hoshak-Grakhzul rodu Hnefi, zwanego też Gorgitami, jest to kusza. Członkowie tego rodu są doskonałymi kusznikami, co skrzętnie wykorzystują przeciwko wrogom.

Żelazo wydobywane w okolicach Flughtandu zawiera domieszki innych, tajemniczych metali, dlatego jest wytrzymalsze, lecz jednocześnie łatwiejsze w obróbce niż zwykłe. Skrzętnie wykorzystują to mieszkańcy miasta, którzy słyną z wyrobu doskonałych broni i pancerzy z flughtandzkiego żelaza. Żelazna Straż to elitarna formacja, do której należą najzacniejsi przedstawiciele trzech rządzących miastem rodów. Wyposażeni są w potężne topory i tarcze oraz pancerze wykonane ze słynnego żelaza i mithrilu, chroniące całe ciało.

Mieszkańcy Bjorntandu oswajają i hodują niedźwiedzie, które służą im jako zwierzęta pociągowe, juczne i wierzchowce bojowe. Widok szarżujących opancerzonych niedźwiedzi, mających na grzbietach doborowych krasnoludzkich lansjerów, jest przerażający i osłabia morale wroga.

W przeszłości Iktand często był obiektem najazdów Zakrzackich jeźdźców, dlatego żyjący tam krasnoludowie przystosowali swoje metody walki do przeciwnika. Wielu żołnierzy wyrusza do boju uzbrojonych w długie na dziesięć łokci piki. Zwarta formacja pikinierów jest nie do pokonania przez żadną kawalerię, jednakże jest bardzo wrażliwa na ataki łuczników.

Najważniejsi członkowie najznakomitszych krasnoludzkich rodów tworzą najlepszą ciężką piechotę na świecie. Mithrilowe pancerze chronią ich przed ciosami przeciwnika, a potężne topory bojowe pozwalają szybko rozprawić się z wrogiem. Dumni i ambitni, możni będą walczyć szczególnie zajadle przeciwko elitarnym jednostkom wroga, by okazać swoją wyższość.

Ci krasnoludowie ruszają do walki polegając jedynie na swojej sile i wytrzymałości. Przed bitwą zażywają najróżniejsze substancje odurzające zwiększające ich tężyznę, szybkość i odporność na ból. Zawsze walczą do upadłego.

Typowa maszyna oblężnicza niczym nie różniąca się od podobnych konstrukcji innych państw. Służy do niszczenia fortyfikacji przeciwnika.

Machina oblężnicza przypominająca wielką kuszę, wystrzeliwująca ogromne bełty na dużą odległość. Może kruszyć mury twierdz lub masakrować zwarte formacje przeciwnika, co jest najskuteczniejsze w otwartym polu.

Skomplikowana, lecz skuteczna machina oblężnicza działająca na zasadzie przeciwwagi. Służy do burzenia murów twierdz i innych fortyfikacji.

Krasnoludowie nie korzystają z kawalerii podczas wojen. Hodowane przez nich kuce nie nadają się do walki. Ten niedobór próbuje się zastąpić wozami bojowymi. Każda taka konstrukcja to solidny wóz ciągnięty przez niedźwiedzie lub dziki, na pokładzie którego znajdują się kusznicy, miotacze toporów lub oszczepnicy. Wozy służą także jako mobilne centra dowodzenia i środki transportu.

Niszczycielem nazywa się potężną krasnoludzką machinę oblężniczą, łączącą elementy taranu, wieży oblężniczej i katapult. Jego wieżyczki pełne są kuszników, co powoduje że niszczyciel jest przydatny nie tylko podczas oblężeń, ale także w otwartym polu.

Wyspecjalizowani rzemieślnicy i uczeni zajmujący się budową i obsługą maszyn oblężniczych oraz umocnień polowych. Szkolenie inżynierów jest kosztowne i długie, ale ich zdolności są nieocenione podczas zdobywania fortyfikacji przeciwnika.

Krasnoludzcy kapłani znają się na leczeniu ran i chorób, potrafią także używać zaklęć.

Krasnoludowie zgłębiający tajniki magii runicznej. Są doskonałym magicznym wsparciem wojsk, jako że większość z nich to magowie bojowi.

Trzon armii Szymperium składa się z ciężkiej piechoty, a podstawową jednostką organizacyjną jest legion. Legioniści posiadają pancerze i duże prostokątne tarcze, a walczą przy użyciu oszczepów i krótkich mieczy. Są zdyscyplinowani i dobrze wyszkoleni. Najlepiej radzą sobie na płaskim terenie, gdzie mogą w pełni skorzystać z potencjału swojej taktyki i formacji.

Poza ciężką piechotą Szymperium utrzymuje także jednostki pomocnicze, głównie łuczników. Ich najważniejszym zadaniem jest wsparcie piechoty na polu walki oraz obrona fortyfikacji. Są lżej opancerzeni od legionistów- najczęściej posiadają jedynie kirys z ćwiekowanej skóry i skórzany hełm. Uzbrojeni są w łuki, miecze i oszczepy.

Kawaleria w Szymperium pełni głównie funkcje zwiadowcze i łącznikowe. Jeźdźcy są lekko uzbrojeni, co pozwala im zachować dużą mobilność.

Elitarna jednostka będąca osobistą ochroną władcy. Bardzo rzadko włączała się do bitwy. Ich wyposażenie jest lepszej jakości niż zwykłych legionistów.

Elitarna formacja armii Szymperium, przeznaczana do najtrudniejszych zadań, często dywersyjnych lub na tyłach wroga. Uzbrojeni są w jedyne w swoim rodzaju strzelby dymowe, którymi mogą likwidować całe zastępy przeciwników.

Wyspecjalizowani rzemieślnicy i specjaliści znający się na budowie fortyfikacji oraz zastawianiu pułapek, na przykład pól dymowych.

Typowa maszyna oblężnicza niczym nie różniąca się od podobnych konstrukcji innych państw. Służy do niszczenia fortyfikacji przeciwnika.

Machina oblężnicza miotająca dymowe kule na duże odległości - broń ta nie posiada zbyt dużej celności, ale z racji swojego zasięgu wzbudza strach w szeregach wroga. Przydaje się zarówno w czasie oblężeń, jak i otwartej bitwy.

Machina, której głównym zadaniem jest zmiana toru lotu strzału lub innego pocisku z metalowym grotem. Może to osiągać dzięki magnesom dymowym.

Lekka kawaleria posługująca się sieciami dymowymi do unieruchamiania ciężko opancerzonych przeciwników, do których zbroi przywierają magnesy wplecione w sznury sieci. Poza tym nie posiadają innej broni, dlatego nadają się tylko do potyczek i harców przed starciem w zwarciu.

W chwilach zagrożenia państwa lub jego dzielnicy miejscowy wielmoża może wezwać pod broń wszystkich mężczyzn zdolnych do walki. Najczęściej są to prości rolnicy, nie posiadający uzbrojenia ochronnego, walczący przy użyciu narzędzi rolniczych- kos, wideł i cepów. Nie jest to prawdziwe wojsko, ale jest tanie w rekrutacji i może służyć jako mięso armatnie.

Poza rolnikami, w szeregach pospolitego ruszenia często znajdują się także profesjonalni myśliwi. Są znacznie skuteczniejsi w boju i potrafią przerzedzić szeregi przeciwnika, szczególnie podczas zasadzki lub walki w trudnym terenie, np. lesie. Nie noszą zbroi i muszą ulec w walce wręcz.

Każde lenno królestwa utrzymuje kompanie łuczników. Jest to na pół profesjonalna armia- spośród miejscowej ludności wybiera się mężczyzn, którzy za gotowość do walki i regularne ćwiczenia łucznicze są zwolnieni z części obowiązków feudalnych. Są wyposażani na koszt feudała. Leończycy korzystają z prostych, średniej długości łuków. Łucznicy najczęściej noszą strój cywilny, uzupełniony o tunikę z herbem lenna. W walce wręcz korzystają jedynie ze sztyletów, dlatego powinni nie angażować się w bezpośrednie starcie.

Na tej samej zasadzie co łuczników, lenna utrzymują oddziały pieszych uzbrojone we włócznie. Zamiast ćwiczeń łuczniczych biorą oni udział w musztrze. Wyposażeni są we włócznie i duże, migdałowate tarcze.

W Leonii terminem zbrojni określa się zawodowych żołnierzy, będących na służbie możnowładców. Służą w zamian za żołd, lecz są stale gotowi do walki. Samemu organizują sobie uzbrojenie i wyposażenie. Zbrojni często potrafią walczyć różnymi rodzajami broni i nosić różne pancerze, powszechnym wyobrażeniem jest jednak wojownik z długim mieczem i częściową zbroją płytową (kirys, hełm, nagolenniki).

Wojownicy ci rekrutują się ze średnich warstw społecznych- rzemieślników, kupców i zubożałych rycerzy, których nie stać na posiadanie konia. Jest to formacja pospolitego ruszenia. Miecznicy, jak sama nazwa wskazuje, walczą mieczem, posiadają także tarczę i różnorodne zbroje (płytowe, kolczugi, płytkowe, brygantyny).

Siwe Wzgórza są tradycyjnym regionem hodowli koni. Miejscowa ludność tworzy patrole lekkozbrojnych jeźdźców do pilnowania pastwisk przed koniokradami. Konno stawiają się także na wezwanie na wojnę. Jeźdźcy doskonale nadają się na zwiadowców i eskortę. Noszą jedynie skórzany pancerz, a walczą lekkimi lancami, mieczami i toporami.

Rycerze stanowią trzon każdej feudalnej armii. W zamian za gotowość do służby wojskowej władca nadaje im ziemię wraz z mieszkającymi tam chłopami. Leońscy rycerze są dobrze wyposażeni i uzbrojeni. Większość nosi pełną zbroję płytową. Podstawową taktyką rycerstwa jest szarża na kopie wykonana zwarta formacją, po której następuje indywidualna walka na miecze.

Niektórzy zbrojni wzbogacili się na tyle, że są w stanie kupić konia i niejako rozszerzyć zakres świadczonych usług także o walkę konną. Najczęściej radzą sobie lepiej w walce niż pospolite ruszenie rycerstwa, ale nie dorównują im opancerzeniem.

Halabardnicy są częścią pospolitego ruszenia rekrutowanego pośród ludności miejskiej na praktycznie takich samych zasadach, co włócznicy na terenach wiejskich. Wyposażenie otrzymują z miejskiego arsenału. Posiadają halabardy, hełmy i przeszywanice.

Straż Jeziora to elitarna formacja ciężkiej kawalerii, do której mogą wstąpić jedynie najzamożniejsi i najmężniejsi członkowie najszlachetniejszych rodów królestwa. Są osobistą gwardią króla i na stałe przebywają w stolicy kraju, Lakesborough. Ich potężne szarże są w stanie przełamać szyk każdej armii.

Zakon Makowego Kwiatu to zakon rycerski służący jednemu z bóstw należącego do Dwunastki, Merinowi. Ich znakiem rozpoznawczym jest czerwony kwiat maku na białym tle. Głównym zadaniem zakonu jest walka ze złem pod postacią potworów (w tym trolli, orków i goblinów), czarowników i niewiernych. Są to doskonale wyposażeni i uzbrojeni jeźdźcy, którzy z łatwością potrafią pokonać nawet przeważające siły wroga.

Rzeka Chabr, przy ujściu której leży stolica kraju, jest rzeką graniczną. Jej lewy brzeg zamieszkany jest przez mozaikę najróżniejszych dzikich ludów- goblinów, orków itd., które często urządzają łupieżcze wyprawy na Leonię. Straż Chabru to profesjonalna formacja utrzymywana ze skarbu królestwa, której zadaniem jest strzeżenie przepraw przez rzekę i udaremnianie najazdów. Jej członkowie noszą kolczugi i tarcze oraz charakterystyczne płaszcze z kapturem. Walczą przy użyciu łuków, mieczy i włóczni. Ich wyszkolenie skupia się na obronie i utrzymywaniu terenu. Są uniwersalną piechotą, najlepiej spisującą się podczas obrony.

Kusznicy są rekrutowani na takich samych zasadach, co łucznicy, pochodzą jednak spośród mieszczan, a nie chłopów. Noszą kolczugi i hełmy, a ich kusze potrafią przebić nawet najgrubsze zbroje.

Typowa maszyna oblężnicza niczym nie różniąca się od podobnych konstrukcji innych państw. Służy do niszczenia fortyfikacji przeciwnika.

Skomplikowana, lecz skuteczna machina oblężnicza działająca na zasadzie przeciwwagi. Służy do burzenia murów twierdz i innych fortyfikacji.

Kapłani kultu Dwunastki. Potrafią uzdrawiać rannych żołnierzy i wspomagać armię zaklęciami.

Kernowie są rodzajem lekkiej piechoty, występującej w armiach państw z południowego Zaiszymia, głównie Muirefar, Weaughfar i Centroughfar. Są to grupy zawodowych żołnierzy-włóczęgów, oferujących swe usługi wielmożom. Bardziej przypominają zbójecką bandę niż wojsko. Kernowie noszą tradycyjny strój z tych terenów- krótką tunikę i pled. Walczą toporami i maczugami, dodatkowo posiadając bardzo małe (zwykle o średnicy mniejszej niż łokieć) tarcze, służące do parowania ciosów.

Wzgórza i góry Glagoglaigh są zimnym i niegościnnym miejscem. Te porośnięte wrzosem, ostem i trawą pagórki przez cały rok są smagane zimnym wiatrem. W tym nieprzyjaznym środowisku żyje lud twardy i nieustępliwy, kochający wolność i potrafiący dowodzić swego. Glagodzcy górale są doskonałymi wojownikami i doskonale radzą sobie podczas walki w ojczystym terenie. Ich największą wadą jest brak dyscypliny oraz słabe uzbrojenie- wielu posiada jedynie sztylety, maczugi, siekiery lub zwykłe kije, nie mówiąc o zbroi- ich jedynym ubraniem bardzo często jest tylko kilt.

Nouirfar jest najbardziej na północ wysuniętym regionem Zaiszymia. W ogromnej większości są to niegościnne góry pokryte tundrą i przez większą część roku przykryte śniegiem. Większość mieszkańców żyje z rybołówstwa, handlu lub najazdów na sąsiednie ziemie. Wielu z nich wyrusza na taką wyprawę uzbrojonych w potężne, dwuręczne topory, którymi są w stanie rozpłatać nawet ciężko opancerzonego przeciwnika. Samemu noszą najczęściej długie kolczugi i hełmy.

Z powodu niedoboru materiałów (drewna) do wyrobu łuków, nie jest to najpopularniejsza broń na północy, lecz mimo to jest dość często spotykana. Nouirfarskie łuki są dość krótkie i słabe, nadają się głównie do polowań. Łucznicy z Nouirfar często poza łukiem posiadają także topór lub miecz, tarczę oraz hełm, dlatego zdarza się, że lepiej radzą sobie w walce wręcz niż na odległość.

W Weaughfar bardzo żywe i stare są tradycje łucznicze. Niedobór metali, w połączeniu z dostatkiem drewna spowodował, że przez wieki podstawową siłą militarną regionu byli łucznicy. Sondon jest ojczyzną długiego łuku, mierzącego ponad 3 łokcie długości. Na całym świecie tylko elfickie łuki mają większy zasięg i siłę. Łucznicy najczęściej nie noszą pancerza.

Centroughfar, z racji swojego położenia, jest najeżdżane ze wszystkich czterech kierunków: od północy przez Nouirfarczyków, od zawschodzia przez Glagów, od południa przez bandy kernów z Muirefar, a od zachodu góry przekraczają Inglingowie. Z tego powodu miejscowa ludność jest przyzwyczajona do walki i obrony swoich wiosek, zanim na miejsce ataku przybędzie regularna armia. Mieszkańcy w boju używają oszczepów, którymi miotają w przeciwników, starając się uniknąć walki wręcz. Nie noszą pancerza, posiadają tylko swój „cywilny” przyodziewek.

Król Centroughfar utrzymuje oddziały regularnej armii, która służy do obrony własnego terytorium i najazdów na ziemie wroga. Stanowią uzupełnienie pospolitego ruszenia służącego jako lekka piechota. Armia najczęściej nosi duże, dwuręczne miecze i kolczugi, przez co są trudnymi przeciwnikami.

Galloighlaighowie to ciężka piechota zaciężna rekrutująca się pośród mieszkańców Galloighfar. Niewielkie grupy wojowników podróżują po całym świecie, oferując swoje usługi tym, którzy gotowi są zapłacić. Ruszają do boju ubrani w kolczugi, stożkowe hełmy i tradycyjne kilty. Walczą wielkimi, dwuręcznymi mieczami, którymi z łatwością rozpłatają każdego przeciwnika. Są to niezwykle zacięci i groźni wojownicy, doskonale radzący sobie nawet z przeważającymi siłami wroga.

W języku inglindzkim termin bill oznacza narzędzie rolnicze, mające postać ostrza umieszczonego na długim drzewcu. Wojskowa wersja jest wyposażona w dodatkowy hak, służący do ściągania jeźdźców z koni. Całość przypomina nieco halabardę. Billmeni noszą przeszywanice i działają w zwartych formacjach, przez co doskonale radzą sobie z kawalerią i ciężko opancerzoną piechotą.

Inglingfar jest jedynym regionem Zaiszymia, gdzie hoduje się konie na większą skalę. Ta łagodnie nachylona równina odgrodzona jest od północnych pustkowi górami, a stosunkowo łagodny morski klimat sprzyja powstawaniu łąk. Kawaleria składa się z równym stopniu z feudałów i zawodowców. Jeźdźcy posiadają kolczugi, tarcze, miecze i kopie.

W Sondonie, ojczyźnie długiego łuku, każdy myśliwy używa go do polowań, dlatego łowcy są doskonałymi łucznikami. Wraz z ich znajomością skradania się i poruszania w trudnym, lesistym terenie stają się idealnymi żołnierzami, szczególnie dobrze radzącymi sobie podczas pułapek i zasadzek. Są słabi w walce wręcz, ale ich zdolności łucznicze powodują, że rzadko który przeciwnik zdoła podejść na odległość uderzenia mieczem.

Glagowie, po bolesnych doświadczeniach w walce z konnymi Wołochami i Inglingami, powołali do życia formacje żołnierzy uzbrojonych w długie piki, których zadaniem jest ochrona reszty armii przed szarżą kawalerii. Najczęściej jest to po prostu wyznaczona część pospolitego ruszenia. Pikinierzy nie noszą pancerza- ubrani są jedynie w kilt. Mimo to powstrzymają uderzenia każdej formacji jeźdźców, stanowią też wyzwanie dla piechoty.

Mieszkańcy Muirefar hodują rasę małych, lecz wytrzymałych i odpornych na zimno kucyków, bardzo przypominających konie stepowe hodowane przez Kazachów, Zakrzacjan lub Mongołów. Nazywa się je tam hobbis i służą zarówno jako zwierzęta juczne, jak i wierzchowe. W armii Muirefar lekka kawaleria służy głównie do zwiadu i pościgu za przeciwnikiem. Jeźdźcy walczą za pomocą lekkiej lancy, nosząc jedynie skórzane pancerze.

W Nouirfar kapitanowie okrętów i możnowładcy zbierają wokół siebie grupy ciężkozbrojnych i gotowych na wszystko wojowników, zwanych huskarlami, czyli dosłownie „ludźmi domu”. Stanowią oni drużynę i straż przyboczną. Walczą ubrani w długie kolczugi i hełmy, za pomocą wielkich dwuręcznych toporów.

Większość mieszkańców Nouirfar żyje z najazdów na inne ziemie. Wypływają na swoich długich łodziach i płyną wzdłuż wybrzeża, plądrując napotkane osady i klasztory. Zapuszczają się nawet do Szymperium. Większość z Nouirfarczyków nie jest zbyt zamożna, dlatego ruszają do boju w wełnianych tunikach i hełmach, w rękach dzierżąc topór i okrągłą tarczę.

Jedynie zamożni Nouirfarczycy mogą sobie pozwolić na posiadanie miecza, który jest przez to cenioną i otaczaną powszechną czcią bronią. Wielu z mieczników posiada także kolczugi, dlatego są groźniejsi niż szeregowi wojownicy.

Szlachetnie urodzeni wyróżniają się spośród mieszkańców Galloighfar. W ich przypadku szlacheckość oznacza przynależność do starego i szanowanego rodu, który odegrał znaczącą rolę w historii regionu. Często wystarczy być odpowiednio zamożnym. Szlachcice, poza kiltami, ubierają także kolczugi i hełmy. Tak samo jak najemni galloighlagowie, walczą dwuręcznymi mieczami i rzucają się do boju bez opamiętania. Stanowią doskonałą piechotę, zdolną do walki z przeważającymi siłami przeciwnika.

Religia wyznawana praktycznie na całym Zaiszymiu, Credaizm, mimo rozwiniętego monastycyzmu nie zabrania mnichom brać udziału w życiu społeczności, ani nie widzi problemu w przelewaniu krwi wrogów. Mnisi często biorą aktywny udział w walce. Walczą głównie przy użyciu lekkiej i prostej broni- kijów, kosturów, choć niektórzy posiadają miecze.

Klerycy zajmują się leczeniem rannych żołnierzy i wsparciem armii za pomocą zaklęć.