Ałtaj – system górski w Azji Środkowej, na terytorium Syberii, Kazachstanu, Chin i Mongolii. Rozciąga się na długości ponad 12,5 mlm (2000 km) od równin pustyni Gobi ku północnemu zachodowi, rozszerzając się w części zachodniej. Ałtaj dzieli się na trzy części:
Ałtaj zbudowany jest głównie ze skał paleozicznych – łupków chlorytowych, wapieni, piaskowców, a także granitów i granodiorytów. Wszystkie te skały są silnie zdyslokowane w wyniku ruchów górotworczych kaledońskich i hercyńskich. W następnych okresach dzięki procesom denudacyjnym powierzchnia została silnie zrównana. Odmłodzenie rzeźby nastąpiło dzięki wypiętrzeniu blokowemu w orogenezie alpejskiej oraz zlodowaceniu i silnej erozji.
Klimat dość surowy, górski i wysokogórski; mroźne zimy i krótkie, chłodne lata. Część wysokogórska (powyżej 1700–2400 m n.p.m.) pokryta łąkami i górską tundrą, niżej występują bogate lasy (około 70% powierzchni Ałtaju), które przechodzą w stepy, a na wschodzie w półpustynie. W najwyższych partiach pojawiają się liczne lodowce (ok. 800). W górach występuje ponad 3000 jezior (głównie pochodzenia glacjalnego), a także liczne rzeki (obszar źródłowy Obu i Irtysza) o znacznych zasobach energii wodnej (ok. 13 mln kW).
W Ałtaju, zwłaszcza w Ałtaju Kruszcowym, występują liczne bogactwa mineralne: rudy cynku, ołowiu, rtęci, żelaza, miedzi, złota, metali rzadkich a także węgla kamiennego.
Nazwa gór pochodzi z języka mongolskiego od słowa „altan” (złoto) i formantu zaimkowego (–taj) – Altantaj, Alttaj, Altaj: „złotodajny”, „tam gdzie jest złoto”; nazwa mongolska została zapożyczona do języka chińskiego (阿尔泰山脉, Ā'ěrtài Shānmài). Rozpowszechniona jest również opinia o pochodzeniu nazwy z języków tureckich („alatau” – „pstre góry”), gdyż szczyty gór stanowią kompozycję białych lodowców, czarnych osypisk, zielonych łąk oraz szarych skał granitowych. Dawniej panowała opinia o pochodzeniu nazwy z tureckiego („al” – „wysoka” i „taj” – „góra”), ale współczesne badania odrzucają tę wersję.