Tomalia

Tomalia, Królestwo Tomalii- państwo istniejące w Drugim Świecie w latach 137-563 (później w unii z Zakrzacją jako Zakrzacja i Tomalia), 691-976, 1324-1906 i 2014-3060, w południowej części Gór Pitagorasa oraz na Podgórzu, zamieszkane przez ludzi (Tomalian) i Krasnoludów Południa.

Tomalia obejmowała ziemie Podgórza i południowej części Gór Pitagorasa, między bagnami Delty Filipu a Zatoką Kronsztadzką. Od południa ograniczona była Morzem Słonym, a północną granicę tradycyjnie stanowiła Rzeka Graniczna. Obszar ten zajmował powierzchnię ok. 18 mlm² (ok. 460 800 km²). Największymi rzekami były: Rzeka Niebieska, Rzeka Krucza i Dzedzejka.
Państwo składało się z dwóch regionów. Część zachodnia, zwana Podgórzem, była urodzajną, lekko pofałdowaną (miejscami płaską) niziną, porośniętą łąkami i lasami. Część zawschodnią (nieco większą niż połowa kraju) stanowiły Góry Pitagorasa, porośnięte lasem iglastym.

Po stworzeniu Drugiego Świata Tomalianie żyli głównie w niewielkich wioskach, rozproszonych wśród pól. Główną wspólnotą społeczną był ród, którego członkowie zamieszkiwali jedną okolicę, najczęściej kilka wiosek. Około 127 roku przywódca jednego z rodów Podgórza, Bartas Tomal, rozpoczął dzieło tworzenia państwa. Drogą dyplomatyczną i zbrojną podporządkował sobie okoliczne rody. W 137 roku pod jego rządami znalazło się praktycznie całe Podgórze, a Bartas ogłosił się królem. Dwór królewski podróżował po okolicy, przenosząc się z miejsca na miejsce i żyjąc z gościnności poddanych. Po śmierci Bartasa I rządy objął jego syn, Bartas II. Założył on miasto Talesgrad- pierwszą większą osadę w regionie, czyniąc ją siedzibą swojego dworu. Bartas II nałożył na ludność stałe podatki, z których finansował dwór i drużynę królewską. Za rządów Kurtasa I Lasafaryzm stał się oficjalną religią państwową. Nastąpił także rozwój handlu z zagranicą, głównie Wyspami Solonymi i zwierzołakami. Po śmierci Kurtasa w 200 r. 2.s. władzę przejął jego syn, Nartabras.

…

W roku 1234 nastąpił niszczycielski najazd Mongołów. Ludy bagien spaliły Ojler i Talesgrad oraz splądrowały Podgórze. Kuszygrad poddał się po dwumiesięcznym oblężeniu. Dopiero krasnoludzkie twierdze oparły się najazdowi. Kraj został straszliwie spustoszony, a lata 1234-45 zostały zapamiętane jako Lata bez jarzyn. Odbudowa państwa do stanu sprzed najazdu trwała 28 lat.

Podgórze było zamieszkane przez ludzi- Tomalian, tradycyjnie trudniących się rolnictwem. Większość z nich mieszkała w małych osadach. Na północy kraju mieszkała pewna liczba Zakrzacjan. W miastach mieszkali nieliczni krasnoludzcy kupcy i rzemieślnicy.
Miasta na Podgórzu były stosunkowo małe i pełniły przede wszystkim funkcje ośrodków administracyjnych oraz miejsc ufortyfikowanych. Największe z nich to: Talesgrad, Keplergrad, Kuszygrad i Ojler. Gęstość zaludnienia była równomierna, determinowana warunkami sprzyjającymi rolnictwu. Wybrzeża Tomalii były w większości skaliste i niezamieszkałe. Wyjątek stanowiły okolice miasta Ojler i ujścia Dzedzejki oraz miasto fermatrad przy ujściu rzeki Kruczej.

Góry Pitagorasa stanowiły siedziby Krasnoludów Południa, których tradycyjnym zajęciem było górnictwo i rzemiosło. Nie rościli oni sobie praw do powierzchni, poza niewielkimi obszarami wokół miast, dlatego większość dolin uznawała zwierzchnictwo Królów Podgórza. Miasta Krasnoludów były znacznie większe, składały się nawet z kilkunastu poziomów (były budowane pod ziemią lub w zboczach gór). Wśród nich, największe znaczenie miały: Hoshak-Narzul, Flughtand, Bjorntand oraz Iktand. W przeciwieństwie do gęsto zaludnionych miast, góry były zamieszkane rzadziej lub wcale.

• Drugi Świat
• Geografia
• Historia
• Tomalianie
• Królowie Tomalii
• Pierwsza Era