Praktycznie każda rasa i naród w Drugim Świecie posiada swój własny język. Kontakty między nacjami nie są na tyle zażyłe, by wykształcił się jakiś wszechkontynentalny, wspólny język, dlatego tak ważne jest, by w toku przygody postaci Graczy rozwijały swoje zdolności językowe poprzez umiejętność Retoryka, w przeciwnym wypadku kontakty z przedstawicielami innych ras lub narodów będą praktycznie niemożliwe.

Dla wygody rozgrywki przyjmuje się, że drużynie wystarczy przynajmniej jeden bohater władający danym językiem, by mogła ona skutecznie kontaktować się z jego użytkownikami. Na początku gry każda postać zna biegle swój język ojczysty (czasami może to być kilka języków), oraz w zależności od umiejętności, kolejne. Znajomość każdego z języków musi być określona przez Graczy i zdeterminowana życiorysem postaci.

Badania lingwistyczne były prowadzone głównie przez uczonych z Cesarstwa i Leonii, i to na ich ustaleniach opiera się większość informacji. Podział języków dzieli wszystkie używane języki na: rodziny, zawierające języki używane przez poszczególne rasy (np. rodzina języków ludzkich, krasnoludzkich, orkowych), następnie na grupy, skupiające języki zgodnie z ich występowaniem geograficznym (niekoniecznie bezpośrednio spokrewnione) oraz gałęzie niższych rzędów.

Ludzie, jako najbardziej zróżnicowana z cywilizowanych ras, wykształcili najliczniejszą rodzinę języków, które w wielu przypadkach mogą bardzo się różnić. Większość podziałów językowych jest tożsama z podziałem etnicznym, i regułą jest, że każdy naród włada swoim językiem. W niektórych regionach może dochodzić do mieszania się języków i wykształcenia nowych, ale jest to naturalna konsekwencja intensywnych kontaktów między danymi narodami. Języki ludzkie można podzielić na pięć grup: grupę języków zachodnich, południowych, zawschodnich, stepowych oraz dzikich.

Do tej grupy należą przede wszystkim: szymiański, leoński, inglindzki i gałąź języków Zaiszymia. Używane są przez ludzi zamieszkujących zachód kontynentu. Wszystkie one są językami zarówno mówionymi, jak i pisanymi.

Jest to język używany przez Szymian. Jego zasięg był dość niezmienny na przestrzeni dziejów i nierozerwalnie wiąże się ze strefą zamieszkania jego użytkowników. Szymiański nie wywarł dużego wpływu na języki innych nacji. Posiada bogate tradycje literackie, a szymiańskie piśmiennictwo jest cennym źródłem wiedzy o Drugim Świecie, poza magią, która nie cieszyła się dużym uznaniem. Szymiański jest językiem fleksyjnym, o miłym brzmieniu i wyrównanym stosunku spółgłosek do samogłosek. Do zapisywania go służy alfabet szymski.

Jak sama nazwa wskazuje, język ten używany jest przez mieszkańców Leonii. Jest językiem fleksyjnym, w warstwie leksykalnej najbliżej spokrewniony z inglindzkim. Dzięki silnym tradycjom piśmienniczym i bogatym zbiorom bibliotecznym jest znany przez wykształcone elity z zagranicy, jednak nie wpłynął na język potoczny innych nacji. Zapisywany alfabetem leońskim, czyli pismem Signae. W mowie charakteryzuje się dość silnym regionalizmem, dlatego można wyróżnić dialekty: farerski, tadżystepowy, siwny, centralny.

Używany przez Inglingów żyjących na zachodnim wybrzeżu kontynentu, w regionie znanym jako Zaiszymie. Bliżej spokrewniony z leońskim niż geograficznie otaczającymi językami pozostałych narodów Zaiszymia. Posiada dość prostą gramatykę, nosząc znamiona języka izolującego. Z tego powodu jest często używany przez kupców w całym regionie, ale nie służy jako język nauki ani kultury, nie wypiera też języków rodzimych z powodów politycznych. Do spisywania służą runy nouirfarskie lub Signae.