-
-
- Kategorie artykułów:
-
Napisz więc to, co widziałeś, i to, co jest, i to, co potem musi się stać.
To jest stara wersja strony!
Praktycznie każda rasa i naród w Drugim Świecie posiada swój własny język. Kontakty między nacjami nie są na tyle zażyłe, by wykształcił się jakiś wszechkontynentalny, wspólny język, dlatego tak ważne jest, by w toku przygody postaci Graczy rozwijały swoje zdolności językowe poprzez umiejętność Retoryka, w przeciwnym wypadku kontakty z przedstawicielami innych ras lub narodów będą praktycznie niemożliwe.
Dla wygody rozgrywki przyjmuje się, że drużynie wystarczy przynajmniej jeden bohater władający danym językiem, by mogła ona skutecznie kontaktować się z jego użytkownikami. Na początku gry każda postać zna biegle swój język ojczysty (czasami może to być kilka języków), oraz w zależności od umiejętności, kolejne. Znajomość każdego z języków musi być określona przez Graczy i zdeterminowana życiorysem postaci.
Badania lingwistyczne były prowadzone głównie przez uczonych z Cesarstwa i Leonii, i to na ich ustaleniach opiera się większość informacji. Podział języków dzieli wszystkie używane języki na: rodziny, zawierające języki używane przez poszczególne rasy (np. rodzina języków ludzkich, krasnoludzkich, orkowych), następnie na grupy, skupiające języki zgodnie z ich występowaniem geograficznym (niekoniecznie bezpośrednio spokrewnione) oraz gałęzie niższych rzędów.
Ludzie, jako najbardziej zróżnicowana z cywilizowanych ras, wykształcili najliczniejszą rodzinę języków, które w wielu przypadkach mogą bardzo się różnić. Większość podziałów językowych jest tożsama z podziałem etnicznym, i regułą jest, że każdy naród włada swoim językiem. W niektórych regionach może dochodzić do mieszania się języków i wykształcenia nowych, ale jest to naturalna konsekwencja intensywnych kontaktów między danymi narodami. Języki ludzkie można podzielić na pięć grup: grupę języków zachodnich, południowych, zawschodnich, stepowych oraz dzikich.
Do tej grupy należą przede wszystkim: szymiański, leoński, inglindzki i gałąź języków Zaiszymia. Używane są przez ludzi zamieszkujących zachód kontynentu. Wszystkie one są językami zarówno mówionymi, jak i pisanymi.
Jest to język używany przez Szymian. Jego zasięg był dość niezmienny na przestrzeni dziejów i nierozerwalnie wiąże się ze strefą zamieszkania jego użytkowników. Szymiański nie wywarł dużego wpływu na języki innych nacji. Posiada bogate tradycje literackie, a szymiańskie piśmiennictwo jest cennym źródłem wiedzy o Drugim Świecie, poza magią, która nie cieszyła się dużym uznaniem. Szymiański jest językiem fleksyjnym, o miłym brzmieniu i wyrównanym stosunku spółgłosek do samogłosek. Do zapisywania go służy alfabet szymski.
Jak sama nazwa wskazuje, język ten używany jest przez mieszkańców Leonii. Jest językiem fleksyjnym, w warstwie leksykalnej najbliżej spokrewniony z inglindzkim. Dzięki silnym tradycjom piśmienniczym i bogatym zbiorom bibliotecznym jest znany przez wykształcone elity z zagranicy, jednak nie wpłynął na język potoczny innych nacji. Zapisywany alfabetem leońskim, czyli pismem Signae. W mowie charakteryzuje się dość silnym regionalizmem, dlatego można wyróżnić dialekty: farerski, tadżystepowy, siwny, centralny.
Używany przez Inglingów żyjących na zachodnim wybrzeżu kontynentu, w regionie znanym jako Zaiszymie. Bliżej spokrewniony z leońskim niż geograficznie otaczającymi językami pozostałych narodów Zaiszymia. Posiada dość prostą gramatykę, nosząc znamiona języka izolującego. Z tego powodu jest często używany przez kupców w całym regionie, ale nie służy jako język nauki ani kultury, nie wypiera też języków rodzimych z powodów politycznych. Do spisywania służą runy nouirfarskie lub Signae.
Wśród języków Zaiszymia wyróżnia się: nouirfarski, galloidzki, podgałąź południową (muirefarski oraz sondoński), centrlaungh i mnaich. Język nouirfarski używany jest przez Nouirów, wykazuje najmniejsze podobieństwo do pozostałych. Spisywany runami nouirfarskimi, wpłynął na język centralnej części regionu (większość konstrukcji gramatycznych w centrlaungh pochodzi z nouirfarskiego). Powszechnie używany przez rybaków, żeglarzy i wielorybników wszystkich nacji pływających po wodach Północy. Język galloidzki używany jest przez Glagów. Do jego spisywania służą runy galloighdzkie, które są pismem sylabicznym, a nie alfabetem, tak jak runy północne. Muirefarski i sondoński są sobie bliższe niż pozostałe języki regionu. Używane na południu, w Weaughfar i Muirefar. Do ich spisywania można używać aż trzech rodzajów pisma: run nouirfarskich, galloighdzkich oraz pisma hotcheach, będącego mieszanką systemu alfabetyczno-sylabicznego. Większość słownictwa w centrlaungh jest zaczerpnięta z tych dwóch języków. Język centrlaungh jest kompleksowym językiem powstałym przez wymieszanie się ludności władającej nouirfarskim i językami południowymi, który całkowicie wyparł mowę rdzennych mieszkańców Centroughfar.
Z powodu częstych kontaktów i dużego ruchu ludności większość mieszkańców tych regionów poza językiem ojczystym zna w przynajmniej podstawowym zakresie jeden język innego narodu. Poza mniej lub bardziej naturalnymi językami, w użyciu pozostaje także język mnaich, czyli klasztorny. Jest to sztucznie utworzony język, powstały na bazie każdego z języków regionu, także inglindzkiego. Służy on do zapisywania tekstów liturgicznych i naukowych, używany i znany głównie przez mnichów. Pełni rolę języka uniwersalnego przy kontaktach dyplomatycznych. Do jego zapisywania można użyć dowolnego z trzech używanych w regionie systemów pisma, istnieją także zabytki spisane w Signae.