Około tysiąca lat przed Mongołami na kontynent przybyły kolejne grupy ludzi, tym razem, zgodnie z ich przekazami, z południa. Byli to przodkowie ludów stepowych- Kazachów i Zakrzacjan- oraz Tomalian i magów z Archipelagu. Zajęli oni dolinę Filipu i całą krainę od Gór Pitagorasa aż do Iszymu, zaludniając puste do tego czasu stepy. Ludzie byli także pierwszymi mieszkańcami Archipelagu, bowiem Krasnoludowie nie interesowali się flotą i nie wyprawiali się na morza, a Elfowie nie osiedlali się tak daleko na południe. W tym okresie orkowie zostali całkowicie wypchnięci z zachodniej i południowej części kontynentu, a ich dzielnica zaczęła ograniczać się do dolin Lewi i Chabru.
Po dwustu latach od trzeciej fali kolonizacji nastąpiły dwie kolejne inwazje w odstępie kilku -kilkunastu lat, i to z dwóch różnych stron. Na zachodnie wybrzeże przybyli Inglingowie, którymi towarzyszyli Niziołkowie; wyparli oni Glagów i Muirefarczyków na wschód od Gór Czerwonych i założyli tam swoje królestwo; Mimo odmiennego pochodzenia przyjęli wiele elementów kultury zaiszymskiej, w tym religię credaizmu. Jednakże część z Inglingów, która pozostała wierna dawnej wierze, wyruszyła na wschód, przemierzyła Galloighfar i wypierając pozostałości orków osiedliła się w krainie między wiecznymi lodami a brzegiem Jeziora, tworząc Leonię około 600 lat przed Mongołami. Przez wieki zapomnieli o swoim pochodzeniu, sięgając pamięcią tylko do wojny z orkami, lecz ich język wskazuje, że są spokrewnieni z mieszańcami Inglingfar. Dowodzi to także, że kult Dwunastki jest pierwotną religią pochodzącą zza Morza. Do wschodnich brzegów kontynentu przybiły statki wysoko rozwiniętego ludu, który założył Cesarstwo. W tym okresie przybywali także przedstawiciele pokrewnych mu narodów, którzy osiedlali się na południe od Rajnu, uznając zwierzchnictwo cesarza, ale zachowując autonomię; te państewka dały początek Rzeszy. Wtedy też Elfowie stracili na znaczeniu, gdyż orkowie wypierani przez ludzi zapędzili ich w niedostępne puszcze Gór Binarnych.
Ostatnia fala kolonizacji miała miejsce na dwieście lat przed Mongołami, kiedy to przybyły ostatnie grupy ludzi: Szymianie, którzy osiedlili się na południowo-zachodnim brzegu, między Iszymem, Bałchaszem a zatoką tworzoną przez Quikatan. Pierwotnie żyli w dużym rozproszeniu, tworząc pierwsze państwa za panowania pierwszych kalifów. W tym okresie część ludności Archipelagu niebędąca magami pożeglowała na zachód i osiedliła się za Deltą Filipu, w miejscu zwanym później Krakenią. Nie uznawali oni żadnej władzy nad sobą i żyli w rozproszeniu aż do podbicia przez Mongołów. Następnie przybyli Mongołowie, ale to już zostało spisane w innych miejscach tej księgi. Co jednak dziwne, jako jedyni nie przybyli oni zza oceanu, tylko wyszli spod ziemi na środku pustyni, w miejscu, gdzie biją podziemne źródła Kalif-Darii; stąd wziął się przesąd, Mongołowie żyli pod ziemią od wieków, tylko dopiero wtedy znaleźli drogę wyjścia. Jak było naprawdę, nie wiadomo.
Cały proces kolonizacji kontynentu przez ludzi jest niezwykle zagadkowy. Przybywali oni w różnym czasie i z różnych kierunków, nie pamiętając praktycznie nic o ziemiach ojczystych. Od przybycia Mongołów także żadne nowe ludy nie pojawiły się na świecie, mimo że minęło trzy tysiące lat. Także sam kierunek przybywania ludzi daje do myślenia, gdyż wiele może mówić o kształcie świata. Może kontynent jest centrum, a na jego obwodzie znajdują się kolejne lądy? Może tworzą one pierścień w miejscu, gdzie sklepienie styka się ze światem tak, że można je dotknąć? A może wszystkie te ludy przybywały z jednego miejsca i kierunku, tylko nasz kontynent obracał się według kaprysu i woli bogów tak, że do różnych miejsc dopływały? Odpowiedzi na te pytania nie znają ani uczeni, ani astrolodzy, ni filozofowie ni kapłani, dlatego także ja ich nie udzielę.

• Historia Leonii i krajów sąsiednich, O pradziejach rodzaju ludzkiego cz.1
• Lista tekstów